Gönül Gözü Kör Olanlar

 Sevgili Okurlarım 

Bu yazımda sizlere son İstanbul seyahatimde bir toplu taşıma aracında yaşadığım olaydan bahsetmek istiyorum. Yaşadığım olay beni bir ‘insan’ olarak üzmenin yanı sıra büyük hayal kırıklığına da uğrattı. Olayı olduğu gibi aktarıyorum:

Oğlum ve yeğenimle birlikte Ortaköy’e gitmek üzere Kabataş’tan otobüse bindik. İstanbul trafiğini bilen bilir. Ben de o bilenlerden olsaydım zaten Ortaköy’e gitmeye kalkmaz, yayan gidebileceğim yerleri seçerdim. Ama artık geç de olsa öğrendim….

Hani ‘iğne atsan yere düşmez’ deyimi vardır ya, otobüs öylesine doluydu işte. Oturacak yerlerin haricinde ayakta tutunacak yer bile kalmamasına rağmen şoför, ‘Ortadakiler, arkaya ilerleyelim de yeni gelenlere yer açalım’ şeklinde balık istifi bizi otobüse yerleştirmeye çalışıyor. Bu arada otobüse binen 2 görme engelli gence ilişti gözüm. Ayakta bir yerlere tutunmaya çalışıyorlar, koltuklarda oturanlar da yer vermemek için gözlerini bu gençlerden kaçırıyor, onları görmezden geliyorlar. Yanlarına yaklaştım ve önce tutunabilecekleri bir yer gösterdim. Sonra da otobüstekilere seslendim, ‘aranızda engelli olmayan birileri kalkıp iki gence yer verebilir mi?’ diye. Ama kimse kafasını çevirip bana bakmadı bile. Sanki hepsi engelli…..

Görme engelli genç kız, ‘gerek yok abla, zaten yer verecek olsalardı bizi gördüklerinde verirlerdi. Ben söyledikten sonra zaten pek de kıymeti kalmaz, oturmam ki’ cümleleriyle duyarsızlığa olan kırgınlığını dile getirdi. Derken ‘gümmm’ diye bir ses ve hepimiz bir yana savrulduk. Bir baktık ki, bizim otobüs, yandan yola girmeye çalışan bir Mercedes’in ön kaportasını götürmüş. Şoför sinirle indi ve diğer şoförle tartışmaya başladı. Tesadüfen orada bulunan polisler tartışmayı izlemekle yetindiler, hiçbir şeye karışmadılar. Neyse, otobüstekiler 15-20 dakika sonra sıcaktan bunalıp tepki göstermeye başlayınca bizim şoför birkaç resim çekip tekrar yola çıktı. Ama sinir küpü halinde tabi..

Allah’tan trafik yoğun da hızlı gidemiyoruz…. Derken ön sırada oturan görme engelli başka bir bey seslendi. “Şoför Bey, falanca durağa gelince söyleyebilir misiniz?” Şoför adama ne cevap verse beğenirsiniz:

 “Hayır, hiçbir şey söyleyemem, Allah Allah bir de tek tek sizinle mi uğraşacağım….

Hani otobüste duraklar anons edilse ya da öneki monitörde yazılı olsa bir nebze anlayacağım. En azından birimiz görme engelli adama ineceği yeri söyleyebileceğiz ama yok işte…

Görme engelli adam daha da ezik bir şekilde koltuğunda büzüldü kaldı. Beş dakika geçmeden ineceği durağı kaçırma korkusuyla koltuğundan kalkıp kapının önüne geçti ve oradaki yolculara durakları söylemesi için ricada bulundu. Bu arada bir durağa geldik ve birkaç kişi indi. Bir kadın inmeye çalışıyor ama otobüs o kadar dolu ki, kapıya ulaşamıyor… Bu arada kadın kapıya ulaşamadan şoför kapıları kapattı ve tekrar yürüdü. Dilim kopsun, çenem de durmuyor ki, bu kez ben seslendim, ‘şoför bey, durur musunuz? Bir yolcu inemedi..’

Şoförün azarlama seansından nasibimi ben de aldım, “Ne lan bu böyle, çay mı içiyorsunuz otobüste? Durakta niye inmediniz?”

Ondan sonra otobüste kimseden ses de çıkmadı zaten. 

Sadece ayakta otobüsün penceresinden sarkmış, yoldan geçen alımlı genç kızlara, turistlere laf atan gençlerin sohbetlerini dinliyoruz…

-Vay, anam benim, bunu analar doğurmuşsa beni kim doğurdu lan?

-Hello bayan, I am çatır çatır Englisch….

Ha, pardon, bir ses daha çıktı… Otobüsün ön kapısı dolu olduğu için orta kapıdan giren ve Akbil’ini ön tarafa uzatarak ödemeyi yapan genç kızın panik dolu sesi…

-Biraz önce uzattığım dolu Akbil’imin yerine bana boş Akbil’i vermişler. Öğrenciyim, lütfen geri  verin dolu Akbilimi….

Otobüste çıt yok….

…..

Çok şükür Ortaköy’e yaklaştık ama ben daha fazla dayanamayacağım galiba. Benim gibi düşünerek otobüsten inen ve Ortaköy’e kalan mesafeyi yürüyerek gitmeye razı olan 2 kadının peşine takılıyorum…

Gönül gözümüz kör olmuş, insanlık ölmüş, ne yazık…..

17.09.2013 - HAMBURG